Wederopbouw van Noordwijk

Noordwijk komt geschonden de Tweede Wereldoorlog uit. Vooral Noordwijk aan Zee heeft het behoorlijk moeten ontgelden. Veel bebouwing is afgebroken of onttakeld. Een groot deel van het zeedorp is lange tijd Sperrgebiet geweest. De duinen zijn bezaaid met mijnen en vestingwerken, de kuststrook met obstakels en betonnen muren. De hotels staan er verlaten bij en de boulevards leveren een troosteloze aanblik. In eerst instantie ligt de prioriteit bij het opruimen van achtergelaten munitie en mijnenvelden. Vooral in de eerste maanden na de bevrijding vindt er een aantal ernstige ongelukken plaats, sommige met dodelijke afloop. Pas in 1953 wordt een begin gemaakt met het slopen van de Duitse vestingwerken in de duinen. Een aantal bunkers blijft echter onaangeroerd. Om gevaar van instorting te voorkomen worden deze bunkers in 1970 volgestort met zand. De Noordwijkers gaan al snel over tot de orde van de dag. Er moet brood op de plank komen. Puin wordt geruimd en de ergste schade hersteld. Kenmerkend voor het feit dat men zo snel mogelijk tot de orde van de dag wil overgaan is dat er pas in 1949 een oorlogsmonument is gerealiseerd.